To jedno z najwcześniejszych w sztuce zachodniej przedstawień Przemienienia Jezusa na górze Tabor.
Mrok nocy rozświetlają tylko pochodnie zapalone przed pogańskim posągiem i złowieszczy żar węgla rozpalonego pod rusztem. Na ruszcie kona Wawrzyniec, męczennik i diakon, skazany na śmierć 10 sierpnia 258 roku przez cesarza Waleriana.
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny w dawnej sztuce przedstawiano przeważnie łącznie z Jej zaśnięciem.
Kiedy święta Monika zachorowała na febrę i umierała, dziękowała Bogu, że wysłuchał jej próśb związanych z synem.
Salome nie wystarcza to, że doprowadziła do egzekucji św. Jana Chrzciciela. Nachyla się nad jego głową z sadystyczną satysfakcją. Czy to tylko zemsta?
Ten obraz, pokazujący małą Maryję jako prządkę, nie jest zwykłą scenką rodzajową. Ilustruje on apokryficzną opowieść mówiącą o tym, że Matka Chrystusa jako dziecko na polecenie kapłana utkała zasłonę dla świątyni jerozolimskiej.
Matka cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego, głęboko wierząca chrześcijanka, św. Helena, postanowiła odnaleźć krzyż, na którym zmarł Chrystus.
Dwaj archaniołowie, Michał i Gabriel, strzegą Sprawiedliwości, jednej z czterech cnót kardynalnych. Dzieło zostało sporządzone w formie tryptyku, na którym Sprawiedliwość zajmuje część centralną.
Obraz pokazuje chwilę, w której św. Franciszek otrzymuje stygmaty.
Tematem tego obrazu jest mało znane wydarzenie z życia świętej Teresy z Ávila.
