Tylko dęby są starsze

Biblia pauperum

Wszystkie ściany i sufit całkowicie pokryte są polichromią z XVII wieku. Barwną, bogatą, przedstawiającą setki postaci, scen, napisów. Głównymi są tematy biblijne Starego i Nowego Testamentu; sceny z życia patronów – św. Jadwi­gi, św. Walentego, św. Jana Nepomucena. Na suficie prezbiterium w pięknych, wyrazistych kolorach (które wydobyto podczas niedawno zakończonej renowacji) zilustrowany został hymn na cześć NMP „Salve, Regina”. Na ścianach widnieją postaci świętych: Sebastiana, Anny, Urszuli, Heleny, Agnieszki, Doroty, Małgorzaty oraz Rodziny Świętej. Na dole ścian wokół całej świątyni polichromia „opowiada” o stworzeniu świata, stworzeniu człowieka, o raju i grzechu. Cykl zamyka widok kościotrupa obrazujący śmierć: sławną Śmierć Bierdzańską.

Przywrócili dawną świetność

Od 12 lat ks. Gerard Wilk, niezwykle ofiarnie wspierany przez parafian, przywraca dawną świetność zabytkom, jednak całkowita odnowa świątyni bez pomocy finansowej Urzędu Gminy w Turawie i Urzędu Marszałkowskiego w Opo­lu nie byłaby możliwa. Wykonywane prace konserwatorskie, naprawcze, zabezpieczające drewniany zabytek są ogromne. Wymagają także nieustannych, codziennych prac pielęgnacyjnych – trzeba doglądać, naprawiać, sprzątać i mieć oko na wszystko, co może unicestwić delikatną materię.

Konserwatorzy sztuki, państwo Lisowie z Wrocławia, spędzili kilka lat na rusztowaniach, restaurując sufit nad nawą główną, gdzie nie­znani twórcy wyobrazili sobie niebo z central­nie umiejscowioną Trójcą Świętą, wokół której w ośmiu kasetonach znajdują się święci i aniołowie oddający cześć Bogu Ojcu, Synowi i Ducho­wi Świętemu. Odrestaurowali też wspominany już sufit nad prezbiterium.

Pochodzące z przeło­mu XVIII i XIX wieku stacje drogi krzyżowej na­malowane w stylu ludowym i umieszczone w ro­kokowych ramach również zostały odnowione. Szczególnej troski wymagało prezbiterium z jego barokowym ołtarzem głównym i obrazem przed­stawiającym św. Jadwigę.

Tych zmian na lepsze, prac konserwatorskich i naprawczych, jest wiele, aż trudno je zliczyć. Najlepiej o nich wiedzą sami parafianie i ich proboszcz, wspomagany w tej trudnej pracy także przez swoją rodzinę, mamę, świętej pamięci ojca i rodzeństwo.