Zostawcie niebo na tym samym miejscu!

Zawsze czułem miętę do krów. Nie w sensie przenośnym, narzuconym przez zepsuty świat, lecz w sensie dosłownym, szlachetnym i czystym jak woń ziół porastających łąkę w Matarni. Gdy byłem dzieckiem, często kładłem się na tej łące, żeby doświadczyć harmonii natury. Zwykle to się udawało, ale nie zawsze. Pewnego dnia zerwana z łańcucha krowa zagrodziła mi drogę i musiałem uciekać w żyto pana Wejhera. Stary gospodarz, który dostrzegł szkodę, rzucił się za mną w pościg, wymachując drewnianą laską. Wprawdzie zdołałem zbiec do domu, ale nie byłem pewien, czy rodzice usprawiedliwią mój postępek. Na wszelki wypadek udałem chorego i całe popołudnie przeleżałem w łóżku. Może gdyby pan Wejher miał wtedy więcej uporu albo sił w nogach, mój stosunek do krów byłby bardziej złożony. Może za swoją traumę winiłbym tę wielką, łaciatą krowę, która stanęła mi na drodze. Ale ponieważ mi się upiekło, dziś widzę tylko jej ogromne, piękne jak bryły węgla oczy. Czy to jej wina, że swoją majestatyczną postawą wywołała u chłopca irracjonalny lęk? Przecież nawet nie ruszyła się z miejsca. To ja podeptałem żyto, naruszając uświęcony porządek.

Z biegiem lat mój lęk przed krowami minął, ale respekt pozostał. Dodatkowo pojawił się podziw dla ich nieziemskiej cierpliwości. Wciąż pamiętam popołudnie w Somoninie na Kaszubach, gdy cieliła się krowa moich teściów. Z sąsiedniego domu przybiegł doświadczony gospodarz i wspólnymi siłami ciągnęliśmy sznur przywiązany do nóg cielaka. A Mućka, choć ryczała z bólu, znosiła to w wielkiej pokorze. Mogła wierzgać i gryźć, wykorzystując siłę ukrytą w ogromnym cielsku, ale stała cierpliwie, jakby naprawdę uspokajały ją czułe szepty pana Cierzana: – Dobra Mućka, dobra krówka, jeszcze troszeczkę... To przeżycie ostatecznie związało mnie z krowim losem. Dziś, gdy nie ma już na tym świecie pana Wejhera i pana Cierzana, chcę stanąć w obronie krowy, którą gardzi współczesna cywilizacja.

Zarzucają jej, że nie zmienia poglądów. Jednak czy musi je zmieniać, skoro żyje w epicentrum rzeczywistości? Codziennie o szarej godzinie gospodarz wyprowadza ją na pastwisko. Krowa patrzy, jak czerwone słońce wyłania się zza dachów wsi, czuje, że robi się cieplej, potem przez pół dnia obserwuje gonitwę ludzi. Widzi mężczyzn z widłami, kobiety w drodze do sklepu, biegnące dzieci, samochody, może nawet pociąg pędzący na horyzoncie. Niespecjalnie ją to interesuje, bo zajęta jest żuciem trawy i rozmyślaniem. O czym?