Filmy wszech czasów: Sześćdziesiąty szósty

Finał będzie jednak szczęśliwy. Bo jakże mogłoby być inaczej? Wszak drużyna piłkarska, której kibicuje, wywalczy wówczas mistrzostwo świata.

Kibicuje? A może życzy jak najgorzej? Bo gdy dowiaduje się, że finał mundialu wypada w dniu jego bar micwy, wie, że może zapomnieć o wielkim przyjęciu na swoją cześć. Wszyscy będą się wtedy ekscytować futbolem…

Całe szczęście Anglia nie ma najmniejszych szans na finał. - To patałachy. Ostatnio zremisowali nawet z Polską. Z Polską… - załamuje ręce jeden z mentorów chłopaka.

Uff... Bo co by to było, gdyby Lwy Albionu dotarły do finału? Wtedy na bar micwę nie przyszedłby nikt. Bo co to za atrakcja w porównaniu z wielkim meczem?

Jak jednak wszyscy kibice piłkarscy wiedzą, Anglia w 1966 roku do finału dotarła. I na dodatek go wygrała. Ale to już ostatnie sceny tego filmu, którego akcja toczy się głównie przed i w trakcie pamiętnych dla Wyspiarzy mistrzostw - jedyny jak dotąd tytuł w historii. A przecież to oni wymyślili futbol!

Jest w tym pewien paradoks, więc i film o tamtych czasach w paradoksy obfituje. Paradoksalne sytuację, dziwaczne postacie: ojciec nieudacznik, cwany wujaszek, niewidomy rabin… - a to tylko początek całej galerii przezabawnych typów, które przewijają się w „Sześćdziesiątym szóstym”.

Ale sporo tu także ciepła, nostalgii za tamtymi czasami, co widać zwłaszcza w scenografii, kostiumach i cukierkowatych niemalże zdjęciach.

Kino familijne? A owszem. Tyle, że na najwyższym poziomie. Przyprawione szczyptą specyficznego brytyjskiego, ale i żydowskiego humoru.

*

Tekst z cyklu Filmy wszech czasów