Mistrz kina z Suchej Beskidzkiej

Nakładem wydawnictwa TRIO ukazała się książka „Billy Wilder. Mistrz kina z Suchej Beskidzkiej” pod redakcją Kamili Żyto i Marcina Pieńkowskiego.  Liczni autorzy, których teksty zebrano w publikacji pochylają się m.in. nad kwestiami gatunkowości, komizmu, czy też kobiecości i męskości w filmach Wildera.

W książce nie brak i artykułów stricte biograficznych, z których dowiedzieć możemy się o dziadkach reżysera, prowadzących hotel w Nowym Targu, czy też o berlińskich losach Wildera, który na przełomie lat ’20 i ’30 zdobywał w niemieckiej stolicy szlify, jako dziennikarz i scenarzysta. Wstrząsające są  zwłaszcza fragmenty, w których mowa o powrocie Wildera do zniszczonego, ukochanego Berlina, wkrótce po zakończeniu II wojny światowej.

Gdy idzie o reżyserską działalność twórcy „Pół żartem pół serio”, to – całkiem słusznie zresztą - zachwytom i komplementom nad twórczością Wildera nie ma tu właściwie końca. Był twórcą nie tyle filmów, ile mitów. Jednym z najważniejszych autorów kina noir. Spadkobiercą kinematograficznych, komediowych tradycji Ernsta Lubitscha. Krytykiem amerykańskiego społeczeństwa, któremu – mimo, iż uchodzi dziś za hollywoodzkiego klasyka – nigdy nie schlebiał. Sześciokrotnym laureatem Oscara (z 21 nominacjami na koncie), który nawet z błahej pozornie komedii - takiej jak „Słomiany wdowiec” - potrafił zrobić swoistą parodię modnej wówczas psychoanalizy.

Nawet w mniej znanych i cenionych przez krytykę filmach Wildera, takich jak „Fedora”, czy „As w potrzasku”, roi się od ważkich i wciąż aktualnych tematów, takich jak kult sławy, młodości, czy medialnego, ekranowego świata, który zdaje się być „bardziej prawdziwy niż rzeczywistość”.

„Billy Wilder. Mistrz kina z Suchej Beskidzkiej” to lektura obowiązkowa dla wszystkich fanów klasycznego kina gatunków i historii Hollywood.