Bezradni wobec wilków?

Dz 20, 17-18a. 28-32. 36

…wejdą między was wilki drapieżne (Dz 20,29)

To nie było przypuszczenie, ale pewność. Paweł wiedział, że wśród pasterzy znajdą się wilki, że spośród ścisłego grona jego najbliższych współpracowników powstaną i tacy, którzy będą głosić przewrotne nauki. Mówi o tym bez ogródek. Niestety, problem toksycznych duszpasterzy nie jest nowością naszych czasów. Ci, którzy nie oszczędzają stada, ranią i niszczą je, zatruwając życie powierzonych sobie osób, byli, są i będą w Kościele.

Dlatego Paweł wzywa do czuwania – najpierw pasterzy, by nie dali się zwieść ułudzie, że Kościół jest ich własnością. Jest Kościołem Boga, który nabył go własną krwią. Wzywa ich do modlitwy, do czujności i uwagi wobec samych siebie i wobec ludzi, których powierzył im Duch Święty.

Jednak wezwanie do czuwania powinniśmy w Kościele usłyszeć wszyscy. Przed wpływem drapieżnych wilków można się uchronić. Zdrowe, twórcze, życiodajne relacje we wspólnocie Kościoła są możliwe. Nie jesteśmy bezradni wobec wilków, nie musimy iść za głosem nauczycieli złej, przewrotnej nowiny. Jesteśmy dziedzicami samego Boga, wykupionymi przez Jego miłość. Nie jesteśmy osamotnieni wobec zła.