Tragiczny telefōn

Trwało to yno pora sekund, ale stykło, coby mie ôbudzić. Musiało zaś tōmpnyć na grubie. Ôtwo­rzyłech ślypia i pizło mie po nich bystre, ranne świa­tło. W skrōniach fedrowoł mi pierōński bōl. Ôczy zawrzyłech zaroz nazod, ale dobrze wiedziołech, iże to już niy pōmoże. Do łepy zaczły mi sie ciś klangi z cesty, wołani ludzi, kōński kopyta trzaskajōnce po bruku i fyrczōnce koła ôd fur. Nade wszysko wybijoł sie głos Gintera Kalymby, kery zaś cis na kole bez Rybnik i ryczōł durch głośno: „Mietły! Mietły!”

Mōgbych se setny roz ôbiecać, iże już wiyncyj sie do takigo stanu niy doprowadza, że niy chyca sie już gorzoły i yntlich zmiynia swoji życi, ale na wieczōr i tak sie na zicher uzaś ściaprōm i co nojwy­żyj byda mioł ekstra wyrzuty sumiynio skuli tego, co łōmia swoji włosne ôbiecki.

Skulołech sie z barłogu i pōmału stanyłech pro­sto na nogi. Barłōg to je dobre miano do mojigo pry­kola. Ôd kedy żech sie wkludziył do tego familoka dwa lata do zadku, niy był ani roz zasłany. Kōńcym w cołkij moji izbie był niemożliwy burdel, dosłow­nie i w przenośni. W przenośni, bo wszyndzi walały sie roztōmańte harapucie, zmazane lōnty, werkcojgi, papiōry i brify, abo prōzne flaszki po gorzole i biy­rze. Po prowdzie coroz ciynżyj było w tym bajzlu przelyź do dźwiyrzi. A dosłownie, bo tyż i niyroz skludzołech se sam motyki, coby chocioż na chwila dychnōnć sie przi tym erzacu bliskości i posuchać poru cygaństw na mōj tymat: co żech je szwarny kar­lus i mōm ciekawe życi, jeżech dżyntelmyn i kwinte­syncjo mynskości. Dowartościowujōncy grzych za pora banknotōw.

- Musza sam hankiejś zrobić porzōndek – pado­łech sōm do sia. Chocioż dobrze widziołech, iże te „hankiejś” raczyj nigdy niy przidzie.

Podeszłech do byfyju, ôdewrziłech go i zaczłech zawalato przebiyrać miyndzy prōznymi flaszkami. Dycki w kerejś było trocha czegoś do picio. Niy wiym czamu, ale mōm taki zwyk, iże jak ech je ôżra­ty i przida du dōm, to dycki resztōwki gorzołki cho­wia do byfyju. Bestōż i terozki znojdżech to, coch szukoł. Na poły fol sztwierciok. Niystety niy było już wiyncyj moji nojdrogszyj szkockij. Musiołech cołko już wysłepać. Trza bydzie iś zaś do Żyda i nakupić, bo po zwykłej gorzole za moc heftuja.

Pociōngłech łyk. Jedyn i drugi. Skrziwiyłech sie, podeszłech do ôkna i ôprził żech sie ô fynster­bret. Bez zmazano szyba Rybnik wyglōndoł na jeszcze ôszkliwszy jak normalnie. Pierōński miasto złodzieji, szmuglerōw, ôszustōw i cygōnōw. Czor­ne gruby, zmazane familoki i jejich psińco werci miyszkańcy. Niynawiydziyłech tego placu. Jak bych chcioł wystrzylać wszyski myndy i chacharów, co sam mieszkajōm, to by mōnicyje z cołkij rybnickij kōmyndy policyje mi brakło. Chocioż, coroz czyn­ścij se myśla, co cołki problym rozwiōnzołby yno jedyn strzał... Niy mogłech tego jednak zrobić Rołzie. Yno jo ôstoł ônej i Hyjdlusi po śmierci Ewalda. Chocioż ôna ani ô tym niy wiedziała...

*

Powyższy tekst jest fragmentem powieści "Silesia Noir". Autor: Marcin Szewczyk. Wydawca: Silesia Progress, 2015 r. Książkę można kupić tutaj