Ten obraz został namalowany w czasach, gdy najlepsi artyści, poszukując w sztuce awangardowej formy i nowych treści, rzadko decydowali się na realistyczne przedstawianie pouczających przypowieści ewangelicznych.
Obraz ilustruje opowieść z życia św. Agnieszki, opisaną w „Złotej legendzie” – sławnym średniowiecznym zbiorze żywotów świętych autorstwa włoskiego dominikanina Jakuba de Voragine.
Bogaty pan i jego wytworna małżonka siedzą przy stole w oczekiwaniu na posiłek. Rozstawione przed nimi talerze są bowiem jeszcze puste. Dziewczyna z lewej strony przynosi właśnie tacę.
Fontebasso, podobnie jak sto lat wcześniej Bernini, włożył w rękę unoszącego się na chmurze anioła nie włócznię z ognistym grotem, a krótką strzałę. Symbolizuje ona Bożą miłość skierowaną w stronę Teresy.
Święta Rodzina szykuje się do podróży. Maryja, trzymająca na rękach małego Jezusa, siedzi już na osiołku, a św. Józef podpiera się kijem pielgrzyma.
Ten obraz uważa się za jeden z najlepszych portretów zbiorowych w historii malarstwa.
Nie wiemy o nim prawie nic, choć był jednym z dwunastu apostołów.
Tylko kilku papieży w historii otrzymało przydomek „wielki”.
Biała gołębica symbolizująca Ducha Świętego wznosi się nad głową Maryi.
Święty Maur był pierwszym uczniem św. Benedykta z Nursji.