Pójdźmy wszyscy do… galerii?

Zaczęło się na dobre! Reklamy, banery, neony, kolory. Luminescencja nie ma końca, wszak nowoczesny, oświecony świat. W świątyniach ateizmu zawrzało. Wyczekiwany czas, wytęsknione chwile. Zakupowy szał, połyskujące witryny butików, rozbujane mikołaje, bałwany pląsające do dźwięków kolęd i dumne renifery. Energii w tym wszystkim tyle, że liczniki muszą na pewno pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę, na okrągło, na ekstra wysokich obrotach. Ostra harówka. Zdecydowanie nie jest to blask gwiazdy betlejemskiej. I nieprzebrane tłumy. Niech żałują Ci, którzy z dystansu nie widzieli nocy wyprzedaży przedświątecznych, istne Boże Ciało, procesja. Doskonale ilustruje ten obrazek Ernest Bryll w „Odzie świątecznej”:

„Szczęśliwi, którzy razem z nami

W supermarketach wózek pchają

I dumnie przed kasami stając

Są jak wybrańcy u bram raju

Szczęśliwi, którzy z rodzinami

Żrą w macdonaldach wielką bułę

I wszystkich smaków świata czułych

Zatkani bułą nie zaznają

Dusz ich nie dusi przypomnienie

Innego świata. Wszystko mają

Co chcieli. Po dostępnej cenie…”

Promocje, oferty, atrakcje. Posługując się językiem aktualnej reklamy, chciałoby się powiedzieć, „majcie oczi na tabliczkach” , szczególnie tych z napisem „wyjście ewakuacyjne”. I obrać zupełnie nowy kierunek.

Ale nie na tym koniec. Jest jeszcze przecież gruntowne sprzątanie. Bez tej krzątaniny, święta to lipa. Tak, tak, dywan zawiśnie z pewnością na niejednym trzepaku. Jakby zupełnie zabrakło świadomości, o co tak naprawdę, w tym wszystkim chodzi. Przecież realizujemy słowa Pisma: „gorliwość o dom Twój pożera mnie” – usłyszałam od zakłopotanej pani. Bingo! Nie ma to jak trafna interpretacja.