Magia i zabobony

Nowa praktyka „magiczna roślina"

Nową formą zabobonu rozpowszechnioną w tych ostatnich latach, jest „magiczna roślina" lub „roślina egipska" zwana również „rośliną szczęścia". Należy ją podlewać raz dziennie herbatą. W momencie podlewa­nia myśli się o jakimś marzeniu i wypowiada się okre­ślone słowo.

Raz na tydzień rozkwita kolejna roślina. Po trzech tygodniach ma się więc już trzy rośliny, które należy dostarczyć trzem różnym osobom. Muszą one powtó­rzyć analogiczną operację. Po przekazaniu trzeciej rośli­ny, roślinę matkę należy wyjąć z ziemi, owinąć w białe prześcieradło i pozostawić do wysuszenia. Jeśli uschnię­ ta roślina skamienieje, dana osoba będzie miała dużo szczęścia.   

Analiza kilku form zabobonu

Wróżenie

Co to znaczy „wróżyć?" Uważać, że jest się w stanie doświadczać i komunikować na różne sposoby z ukrytą rzeczywistością, która na normalnej płaszczyźnie pozna­nia pozostaje dla nas nieznana (również w naszej wierze religijnej).

Człowiek dąży do poznania rzeczy ukrytych, szcze­gólnie, jeśli chodzi o przyszłość. Pragnienie to samo w sobie jest zrozumiałe i usprawiedliwione. Istnieją od­powiednie, racjonalne sposoby, którymi próbuje się usa­tysfakcjonować to pragnienie. I tak np. futurologia, uprawiana przez uczonych na bazie praw psychologicznych, socjologicznych, próbuje odkryć prawdopodobną przyszłość historii i uporządkować ją. Tak też na dro­dze wiedzy naturalnej, określone zjawiska fizyczne mogą być przewidywane przez badanie ich przyczyn. I tak np. meteorologia przewiduje pogodę a astronomia zaćmienia słoneczne. Wróżenie natomiast próbuje in­nych dróg w celu poznania tajemniczych lub przyszłych rzeczy. Są to sposoby fałszywe i kłamliwe. Mamy do czynienia na przykład:

- ze spirytyzmem ukierunkowanym na wróżenie, tzn. wzywanie zmarłych lub duchów, aby wypytać ich o przyszłość (w przekonaniu, że oni ją znają) lub o radę, albo o jakiekolwiek inne rzeczy;

- z astrologią, która jest formą wróżbiarstwa, kiedy na podstawie położenia gwiazd i planet rości się sobie pra­wo do przewidywania przyszłości jakiejś osoby lub ogól­nie świata (istnieje jednak inna forma astrologii, która nie jest wróżbiarstwem);

- z wróżeniem z kart. Osoby, które praktykują ten ro­dzaj zabobonu, uważają, że mogą poznać rzeczy tajem­ne na podstawie kart tarota. Odgadują np. przyszłość danej osoby ze znaczenia, konwencjonalnego każdej kar­ty i według układu, w jakim są ułożone (karty tarota składają się z 78 kart, z których 56 tradycyjnych: kara, trefle, kiery, piki, plus 22 inne karty, zwane „wyższe arkana"). Jest to dzisiaj najpopularniejsza forma wróż­biarstwa;

- z chiromancją, czyli czytaniem z dłoni. Na bazie lek­tury linii papilarnych domniemywa się przyszłość i historię człowieka;                     

- z geomancją, która polega na przypisywaniu mocy wróżbiarskich jakimś przedmiotom poddawanym działaniom ziemskich sił (takich jak np. wahadełko, krysz­tałowa kula);

- z hydromancją, z aeromancją, z wróżeniem z ognia, z trzewi. Polega to na szukaniu znaków ujawniających fakty ukryte lub przyszłe w wodzie (wlewając kropelkę oliwy), w powietrzu, w ogniu, we wnętrznościach róż­nych zwierząt.

Magia                                                          

Co to jest magia? Magia to roszczenie zdobycia mocy i panowania nad tajemnymi mocami, tak dobro­czynnymi jak również szkodliwymi, w celu użycia ich do rządzenia według własnego upodobania losem czło­wieka i czerpania przy tym korzyści.

W magii nie chodzi już o przepowiadanie przyszłości (wróżenie), czy też o stawianie czoła we „właściwy" spo­sób tajemniczym siłom, np. spożytkowanie tych do­brych a unikanie tych złych. W tym przypadku sam czło­wiek próbuje stworzyć nadzwyczajne zjawiska używając ukrytych sił (mocy tajemnych).

Należy jednak zauważyć, że gdy proponuje się dobro, czy proponuje się zło, czyli gdy odwołuje się do tajem­nych mocy dobroczynnych (biała magia) lub też do du­chów lub mocy tajemnych szkodliwych (czarna magia), magia pozostaje zawsze w zupełnej sprzeczności z wiarą chrześcijańską. Niewątpliwie magia i religia mają coś wspólnego. W obu przypadkach wierzy się, że istnieje „coś" poza światem doświadczanym dla zmysłów. Duża różnica tkwi jednak w pojmowaniu tego „coś" i w rozumieniu re­lacji istniejącej między człowiekiem a tym „czymś".