Betlyjka Kristy i Achima

Achimowi chyba sie trocha dżimło. Lampki na choince migajom, telewizor sie świyci, ale to co leci na ekranie, to przeca niy jes to, co sie puścił – zachodził w gowa nasz bohatyr.   

Pamiyntoł, że jego Krista rycała z drugigo pokoju, że jak to tak idzie siedzieć do nocy i paczeć na ta pierzińsko skrzinia. Ale do tego jij hajowanio sie, to już był przizwyczajony. Gorzij, z tymi chopkami, kiere mu sie terozki przed łoczami stowiajom.

Achim mioł wrażynie, że figurki ze stojoncyj nad telewizorym betlyjki zaczyły sie ruszać. Widzioł wyraźnie, jak wół i łosioł maszkycom siano, Dzieciontko dźwigo gowa, a do żłobka zbliżajom sie Czej Królowie, w tym jedyn na kameli, kieryj w zeszłym roku mało niy poczaskała jego wnuczka. Ale to niy było nojdziwniyjsze.

Chwila potym zauważył, że figurki niy ino sie ruszajom, ale zaczynajom tyż godać. Szczególnie dwóch pastyrzy, kierzy stoli z prawyj strony, dało sie do godki:

- Widziołeś tych bogoczy? Wystrojyni, łobładowani. Co łoni mogom mieć w tych miechach? Pewnie jakie gyszynki. No i jak my przy nich wyglondomy? - nerwowoł sie mniyjszy.

- Przestoń, przestoń! - uspokajoł wiynkszy.

- Tyż muszymy im co dać. Ino co? - niy dowoł za wygrano mały.

- Nojlepij to ty im dej spokój. Świynty spokój, bo to i świynto rodzina.

- Niy po to nos chyba tyn anioł sam wołoł, żeby my tukej stoli, jak jakie boroki.

- To co momy zrobić?

- A bo jo wiym.

- No jo tyż niy wiym.

- A może by im tak co zagrać? - ciepnoł idea mały i tak tyż zrobili. Wziyni piszczołka, lira i zaczyli muzykować, nojpiyknij, jak sie ino dało.

Jak to usłyszały anioły, nojprzód zaczyły sie w rytm pastyrskij melodii kolybać, a za chwila śpiywać. A że chóry anielskie niy łod dzisiej swoja renoma majom, to i dały koncert jakich świat niy widzioł. Achim przeciyroł ślypia ze zdziwiynio i uwierzyć niy móg w to, co słyszoł i na co paczoł.

- Krista, Krista! Pódź sam ino! No łobejrzij sie to! No zobocz! - zaczoł wołać swojo baba z drugij izby. Ale Krista, jak to Krista. Poszła spać wcześnij i niy miała zamiaru z wyra w środku nocy wyłazić.

- Krista, no dyć rusz sie! - ekscytowoł sie Achim.

W końcu Krista - ledwo żywo - przikulała sie do pokoju i zaczyła bez wnikanio w szczegóły przezywać na Achima, że chyba łogupioł, że jom ło tyj porze szteruje. Oczywiście, jak ino wejrzała na betlyjka, żodno z postaci już ani niy godała, ani niy ruszała sie. Achim zaklinoł sie, zarzekoł, że przed chwilom dzioły sie sam cuda, ale udowodnić tego już niy był w stanie.

- To na pewno te makówki - doszła do wniosku Krista. - Micha na Wilyjo, drugo na Nowy Rok, czecio na Czech Króli i żeś łod tego maku już chyba chopie cołkiym zgupioł!

- Ale przeca... - próbowoł dojś do głosu Achim.

- Śniyło ci sie i tyla! Gaś ta choina, telewizor i bier sie chopie spać! - zarzondziła Krista i Achim niy mioł wyjscia. Zrobił, jak mu kozała. Ale wyłażonc z izby, roz jeszcze wejrzoł na betlyjka i zdowało mu sie, że mniyjszy z pastyrzy mrugo do niego łokiym.

Czy tak było - niy wiy tego do dzisioj, ale dołby sie rynka ucionć, że ja...