Papież i jego generał

Ojciec Święty mówił dalej, że cały świat jest pełen piękna: „Patrzę dzisiaj z bliska na te skały i szczyty i kontempluję wspaniałą panoramę. Trudno jest cokolwiek porównywać, gdyż niewątpliwie cały świat jest pełen pięknych rzeczy, ale ta wasza ziemia, ten wasz pejzaż jest jednym z najpiękniejszych widoków na całym świecie”. Rzeczywiście, nie ma wątpliwości, że góry w Cadore są dla patrzącego na nie czymś niezwykłym i swoim pięknem mówią o Bogu i przybliżają do Niego.

Nagle Jan Paweł II skierował do obecnych apel, żeby mu poradzili, jak mógłby wytłumaczyć „tym z Rzymu”, że był nieposłuszny wobec pewnej niepisanej reguły, że papieżowi nie wypada oddalać się z jego willi w Castel Gandolfo, gdyż tylko tam ma prawo do odpoczynku... Jako odpowiedź usłyszał niekończące się brawa. W tym momencie mój wzrok spotkał się ze wzrokiem Ojca Świętego i lekko się do siebie uśmiechnęliśmy. Myślę, że Papież przypomniał sobie rozmowę, w której wyraził pewne obawy związane z tym, że być może ludzie nie zrozumieją tego, iż chce spędzać swój urlop w górach. Pozwoliłem sobie wtedy odpowiedzieć Janowi Pawłowi II, że zwykli ludzie na pewno to zrozumieją, a jedynie „ci z Rzymu” może będą mieli jakieś problemy, żeby pogodzić się z tym nowatorskim pomysłem. Zadzwoniłem do pana Navarro, który tamtego roku nie pojechał z nami, lecz pozostał w Rzymie, i opowiedziałem mu o tym wydarzeniu. Następnego dnia rzecznik Papieża, aby nie urazić zbytnio „tych z Rzymu”, dokonał małego cudu i powyższe słowa Ojca Świętego ukazały się jedynie w regionalnej gazecie „La Stampa” w Turynie.